مدح و شهادت امام جواد علیه‌السلام
ای مرغ جان کبوتر صحن و سرای تو هفت آسمان صـحـیـفـۀ مدح و ثنای تو چـشـم رضـا به مــاه رخ دلـربـای تــو چــشـم فـرشتـگـان خـدا جـای پـای تـو دل‌هـای عـارفـان، حـرم با صـفـای تو تو خـود جـوادی و همه عالـم گدای تو دست گـدائی هـمـه عـالـم به سـوی تو دل بـرده از امـام رضـا مــاه روی تو پیـشـانـی مــلائکـه بر خـاک کـوی تو جـام بـهـشـتـیــان همه پر از سبوی تو ذکـر خــوش امام رضا گـفـتـگـوی تو زیـبـد که او هـمـاره بگــوید ثـنـای تو بـسـم‌اللهِ صحـیــفـۀ دل‌هـاست نــام تــو خیـل ملَـک ستـاده به عـرض سلام تو عـالـم رهـیـن کـثــرتِ جــود مـدام تـو بــالاتــر از ثــنــای خـلایـق مــقــام تو نـور است هـمچـو آیۀ قــرآن کــلام تو رویـد مسیـح از نـفـس جــانــفـزای تو وابـسته بر وجـود تو این عـالـم وجود آرند جن و انس به خاک درت سجـود آیـات غیب را رخ نـورانی‌ات شـهـود تو بـضـعـۀ امام رضا نـجـل حـیـدری سر تا قــدم پـیـمـبر و زهرا و حیدری از هـر چـه گـفته‌انـد و نگفتنـد برتری جز تو که خصم گشته ز جود تو بهـره بر کی داده حـرز فـاطـمـه بر قـاتل پـدر؟ از من اگر چه نیست کسی روسیـاه‌تر مأمون به پیش علم و کمال تو شد حـقیر افـتـاد در حقـارت و افکـند سر به زیر درمحضر تو کم بوَد از کودک صغیر ما مـورِ کوچـک و تو سلیمان عـالمی جــان امـام هـشـتـم و جــانـان عـالـمـی در هر قـدم نثـار رهـت جــان عـالـمی یک عـمر بوده آتش غــم شمع محـفلت مأمون هزار مرتبه خون ریخت در دلت بودی جوان و قـتلگهت گشت منـزلت در بین حجره سوختی و دست و پا زدی وز سـوز سـیـنـه نـالۀ واغــربـتـا زدی فـریـاد بـهـر تـشـنـه‌لـبِ کــربـلا زدی هر چند هیچ‌کس ز غـمت با خبر نبود دیگر سرت به نوک نی و طشت زر نبود دیگر به سنگ ماه جـمالت سپـر نبـود تا دور چرخ فصل خزان دارد و بهار روزی چو روزجد تو نبْوَد به روزگار میـثم بـیـار در غـم او چـشـم اشکـبـار |